Што я піў з гэтых вуснаў?

Твой двояшчійся вобраз,
выразна так,
падзелены быў,
на тады і цяпер…

Што засталося цяпер
хвалявала,
але ценем,
бяспамятны ценем…

А...

Што было між намі?
Здавалася мне, то закрыта навек
і памрэ разам з целам…

Да, ідзі ж, ты!

Бессань дзікая…

Блюз…
Ты! – была вінаватая,
гэта хрыплю,
ты адна…
І сціскаючыся пад асыпкам з'едлівых блікаў, разумею,
закляк, каб хоць выжыць,
выкрэсліваў з падсвядомасці…

Уцякаў на край свету,
співаўся,
спальваў бескарыснае час…

Але, ідзі ж, ты!

Выразна - зоркі!
Бачу зоркі,
што таксама запальваліся
у
бяздонных вачах…

А аблічча твой старанна цвятной,
месяцам у акне?

...І так выразна чую словы,
што звіваліся ў клубок,
і плёскаліся, як рыбы ў затокі…

...І як блікі,
лягчэйшае блікі цяклі па вуснах…

Што я піў з гэтых вуснаў?!

І, навошта мне ўсё гэта,
навошта?

Задыхаючыся,
шапчу,
задыхаючыся...

Ты апынулася правы,
чарнавік маёй жыцця бяздарны,
мы проста ратаваліся,
мы нейкі час дыхалі адзін адным,
а пасля…

То асечка.
Асечка перадзімовай блазноты.

Світае…

І вось яны,
новыя рытмы,
заглушаючы блюз,
малаткамі адбойнымі
рвуцца скрозь сцены
і грукочуць, грукочуць.

ДА-ЖЫЦЬ, ДА-ЛЮБІЦЬ, ДА-ТРЫВАЦЬ!
...І вось так - цэлы дзень,
у
мазгаўні.

Дажыць, дажыць, дажыць, дажыць!
Да. Жыць!!!