Аляксандру Разенбаўму

У напружанні
прасторы
распластаную,
задыхаючыся ад снежнага свісту,
як сляпая,
пабегла
на чырвоны,
між далоняў віскі свае сціснуўшы…

У паскаральніку гора,
часціца,
падганяецца лёсам...
Ну куды,
ну, куды ты
імчышся,
дымны след працягнуўшы
сабою?!

І сутыкнуўшыся з
грузавіком,
статыстычнай стаўшы адзінкай,
пацвердзіўшы няўхільны закон
імавернасці…
Збітай птушкай,
замёршы,
застываеш
у снезе…

У напружанні прасторы распластаны,
задыхаючыся ад снежнага свісту,
як сляпы,
я лячу на чырвоны,
каб ажывіць
цябе...

Мёртвая,
мёртвая...

Мёртвааая птушка?!!!