На Северскім Донце

Вада плёскалася і рассяваючыся ў небе,
закіпаючы і струменячыся…

Свабоднае прастору мясціла лодку, лесе, паплавок пад дахам з клубных каранёў
малочна - ружаватага туману…

А адчуванні прытупіліся і мне здавалася,
што мой маленькі свет імкліва,
нясе дыханнем ветру прама ў аблокі…
Тут, раптам лёска нацягнулася і я падсек...

І над вадой узляцела, завіваючыся, велізарнае,
як мне здавалася, рыбіна пуза…

І ў ваду шлёпнуўшыся, яно,
свядомасць зноў прыгваздаць
да цяжкім кап'ём бясконцага чароту...
І да перарывістаму свісту электрычкі.

Да звыклай глыбіні
яшчэ нябачных пакуль на небе зорак…