Рэха любові

Гэтай ноччу,
зноў і зноў,
рэха кахання вярэдзіла сэрца,
месяц яна мне шаптала вершы пра
…непадзеленага кахання?!

А якая, мой даўні дружа,
патрэбна нам была б яшчэ,
мы павязаныя былі,
аб, як мы павязаныя былі тады…

І, вядома ж…

Таемнае нешта,
незразумела чароўнае нешта,
трэба нам было тады,
каб толькі ў душы,
каб нідзе і ніколі, нікому.

А табе?!

Нават пад катаваннем
я не прызнаўся б у тым, што…

А ў чым?!

Сэрца рвалася, бо я адчуваў,
ўсёй істотай сваёй я адчуваў,
што пад тым жа рэхам і ты…

Ты так не хацела пачуцці маю падзяляць…

Але, вочкі твае…

Выдавалі!!!

Месяцам стала
рагаты,
бадзёрым,
распусны
рэха то…

Але!!!

Я знайшоў цела ўзаемнасць з другой,
без мінуўшчыны жыў,
так
без трапятліва,
так ціхамірна…

А-а-а!!!

ВЯСНОЙ…

У ПОЎНЮ!!!

Выць не магу,
засмяюць,
а запіць,
заштурхаюць у кутузку…

І я маюся гэтай вясной,
у поўню,
аб непадзеленага,
адзінай у жыцці.

АДЗІНАЙ У ЖЫЦЦІ,
ЛЮБОВІ.