Ні цябе, ні Парыжа

Ад таго, што жытка знасілася аж да дзірак
і, як загнаны звер, прыкідваецца мёртвай,
а сэрца…
Не рыфмуецца з жыццём.
...А з люстэрка тупа глядзіць на мяне
дзядок – нячысцік слоўны
каб жыццё датрываць да канца…

ШТО ЗА ДЗІВА!

Ёсць мне за што ўчапіцца –
жывога гусака вылавіўшы на планеце Зямля,
выдзіраць
пару пёраў лепей,
з картрыджаў старых рыхтую чарніла…

І ноччу
над лістом белапенным
свае буркавання пачынаю расчэрчваць…

Сад…

Вось, дарожка, пырнікам зарослая слізкім
да абрыву…

Цень твой над абрывам,
месяцам асветленая –
голас - выразна –
- Усё, мой каханы, бывай!
Ні цябе, ні Парыжа
я ўжо ніколі не ўбачу-у-у…

Лячу за табой –
Божа –
рэбры!

…Апамятацца,
лёд прыклаўшы да галавы прасветленай,
паўтараю за рэхам тваім...
Ні цябе,
ні Парыжу,
я ўжо…

Ніколі, ніколі, ніколі…