Звініць да самай смерці

Падзелены...
мой дзень,
нядзеля,
месяц,
год.

Так!

На адно
і
тое ж.

Павінен я ўсім і назаўжды.

Сізіфаву камень у мяшку маім наплечным.
Цягну сагнуўшыся,
але...
Не падаю пакуль.

Вось, доля дурня вечнага.

Вось так, ды хоць ясі мяне, хоць рэж.

Бо я адзін з мільярдаў
на матухне, на нашай.

На Зямлі.

Наёмны я работнік у буржуя.